کل نفسه ذائقه الموت

می دانستم زیاد به درازا نخواهد کشید و سرعت این بیماری خیره کننده است 36 روز پیش برای احوالپرسی او را دیده بودیم که راه می رود و از آن همه پله به راحتی بالا می آید ولی الان در زیر خروارها خاک در آرامگاه ابدی اش آرمیده است.  آخرین شب حیاتش من و برادرم مصطفی پاتختی اش بودیم زبان چون چوب خشکی در دهانش قرار داشت و ما مرتب با دستمال خیس زبانش را تر می کردیم و سینه همچون موج دریا برای گرفتن آخرین بارقه های حیات بالا و پایین می شد. گاهگداری که به هوش می آمد اشک بود که از گوشه چشمش روان بود که جگر آدم را آتش می زد.  شبیه ترین فرد به آقام داشت می رفت و ما یک بار دیگر پدر از دست دادیم و اینکه این دو  برادر  علاوه بر شباهت ظاهری و باطنی بیماری اشان نیز یکی بود و سن رفتنشان بسوی خدا نیز یکی هر دو در 67 سالگی ما را تنها گذاشتند. به لهجه محلی  خودمان به آقام، آملا (آقا ملا) می گفت و در وصیتش این بود که جنازه ام را سر مزار آملام حتما ببرید زیرا مدتی است که وقت نکرده ام سر قبرش بروم. رفتن جنازه دیروز روی مزار پدرم غوغایی به پا کرد و فریاد و ناله بود که به سوی آسمان می رفت. اصلا انگار تاریخ را شش سال به عقب برده اند و تشیع جنازه پدر اتفاق اوفتاده. بر اساس وصیتش جنازه اش را در روستایمان دفن کردیم در کنار مزار بی بی خدیجه  و بابا شهباز. امروز مجلس ختم داریم از ساعت 10 تا 15 که می دانم چه غوغایی است دیروز تمام افراد روستا در تشیع جنازه اش می گریستند. افرادی که من از لحاظ شکل ظاهری اشان  تشحیص می دادم که از آن کدام طایفه اند همه بیشتر از ما به سر و صورت می زدند و ناله بود که با اشک همداستان بود.

یا حق